Een dor, stekelig takje of niet ? Tijdens een wandeling vertelt een vrouw met relatieproblemen te kampen. Het tempo van haar verhaal gaat minstens gelijk op met haar wandeltempo. Zonder enige moeite, beklimt ze een hoge duin, waarin ze haar verhaal vertelt. Op mijn uitnodiging besluit ze eindelijk iets rustiger te wandelen en meer om zich heen te kijken. Eindelijk komt ze tot rust. Haar oog valt op een dor, wit takje. Dat soort takjes vallen haar steeds op, sinds de dood van haar geliefde zus, nu enkele jaren geleden. “Die staan voor dood en verderf” zegt ze, “want die zie ik steeds sinds ze dood is”. Ik merk op dat er ook stekels zitten aan het takje. “Die staan voor mijn eigen stekelige karakter” is haar conclusie.
Acceptatie en loslaten zijn vaak gerelateerd aan verlies. Vroeg of laat krijgen we allemaal te maken met een sterfgeval, vaak een aangrijpende gebeurtenis. Het afscheid verandert het leven, zelfs als het niet helemaal onverwacht is. De nabestaanden worden overspoeld met gevoelens van verdriet, ongeloof en verbijstering, soms ook woede. Mensen zeggen ook dat ze zich als verdoofd voelen of het gevoel hebben of dat alles aan hun voorbij gaat.
Het rouwproces van de nabestaanden gaat geleidelijk. Het is afhankelijk van situatie, leeftijd en persoonlijkheid. Het proces van afscheid nemen en acceptatie van de definitieve afwezigheid van de geliefde gaat vaak langzaam. Men probeert een nieuw evenwicht te vinden.De een voelt zich als verdoofd. Een ander gaat hard aan het werk om er maar niet aan te hoeven denken. De eerste periode gaat vaak in een roes voorbij. Er moet veel geregeld worden. Soms dringt daarna pas de betekenis van het verlies door, een verdrietige periode. Later volgt een fase van acceptatie en aanpassing aan de verandering. Langzaam proberen we het leven weer op te pakken, nieuwe plannen te smeden, al gaat dat soms gepaard met vallen en opstaan.
De gedachte aan die geliefde dierbare kan een mens lang bezig houden, langer dan voor de buitenwereld voor mogelijk wordt gehouden. Waar voor de omgeving het leven na enige tijd weer doorgaat, kan het proces voor de geliefde nabestaanden veel meer tijd vergen. Soms is er meer voor nodig om het rouwproces vorm te verwerken. Hulp vragen van mensen uit je omgeving kan helend werken. Samen te praten, samen dingen doen, het is voor iedereen weer anders hoe die weg kan lopen. Een goede manier is om samen op pad te gaan. Tijdens het wandelen kun je je ei kwijt aan de ander. Een heilzame manier kan ook een gezamenlijke stiltewandeling zijn. Tijdens de stilte beleef je de omgeving veel intenser. Na de (afgesproken) stilte is er dan ruimte om de stilte te evalueren. Een wandelcoach kan je tijdens een wandeling behulpzaam door het bieden van een luisterend oor en door het toepassen van vaardigheden om verder te komen in het proces.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten